از موضع قدرت

چندی پیش مطلبی از امیر حسین ثابتی زدم که در  آن از ادبیات احمدی نژاد در برابر اوباما تقدیر به عمل آمده بود. در یکی از نظرات عنوان شده بود از اینکه رییس جمهور ما ادبیات کوچه بازاری دارد ناراحت و سرافکنده ایم.

فریدالدین حداد عادل در هفته نامه خبری ـ تحلیلی پنجره نوشته ای دارد که جا داشت آن را بیان نمایم.

فرید الدین حداد عادل:

بیانات صریح و تند رییس جمهور کشورمان در برابر اظهارات گستاخانه رییس جمهور آمریکا در تهدید اتمی ایران، بازتاب های مختفی داشت:

۱ـ مردم و نیروها و جریان های ارزشی کشور از این شجاعت انقلابی به وجد آمدند.

۲ـ روزنامه ها و محافل فتنه گر، مثل همیشه به تخریب رییس جمهور پرداختند و از این رو در جهت تضعیف مواضع اصلی نظام برآمدند.

۳ـ تحلیل گران خارجی این جدال لفظی را با جدیت منعکس کردند و به تحلیل یکایک عبارات طرفین پرداختند.

جدا از سه گروه فوق در ۲ هفته گذشته با پدیده عجیب نیز رو به رو بودیم و آن موضع گیری برخی محافل دانشگاهی و روشنفکری در قبال صحبت های شجاعانه رییس جمهور بودیم. در حالی که مردم غیور کشور، از سینه ستبر مسولان خود در برابر زیاده خواهی و تهدید ابر قدرت یاغی جهان مسرور بودند، گروهی با عبارات دانشگاهی و روشنفکری، به نقد لحن رییس جمهور پرداختند که این تحلیل فراموش کارانه، از مناظر مختلفی قابل بررسی است.

الف ـ  در ادبیات عملیات روانی و روابط سیاسی بین المللی یکی از مباحث موجود، ایراد بیاناتی تند، بی پروا و جسورانه به منظور تخریب روحیه حریف است و یک سیاست مدار با گرفتن مواضعی شجاعانه و دلیرانه، در مواقعی می تواند صریح، هجومی و بی توجه به شان دیپلماتیک باشد، چنان اظهاراتی را بیان کند که حریف از خوف عملی شدن آن عبارات، مواضع و عملکرد خود را تلطیف کند.

این رویکرد حتی نامی غیر موجه دارد که بر اساس آن، سر فصل های علمی و سیاسی قابل ملاحظه ای تدوین شده است. جرج دبلیو بوش در به کار گیری این روش از تبحر برخوردار بود وشاید الفاظ او تنها در ایران با نیشخند و البته تدبیر مسولین مواجه شد. اما در مورد لیبی تهدیدات بوش و همکارانش موجب شد این کشور همه تاسیسات اتمی خود را به معنای واقعی کلمه، بار کشی کند و به اروپا بفرستد. پرویز مشرف نیز در خاطرات خود که اولین بار در لندن به چاپ شده بود، درباره نحوه ورود پاکستان به جنگ با طالبان می گوید: " بوش با من تماس گرفت و گفت پنج دقیقه وقت داری موافقت خود را برای پیوستن به جنگ با طالبان اعلام کنی، پرسدم اگر موافقت نکنیم چه؟ جواب داد ما پاکستان را بر می گردانیم به وضعیت اول قرن نوزدهم"

این نوع رفتاردر عالم سیاست هیچ عجیب نیست و جواب درست آن نیز فقط استواری و ثابت قدمی است. تعجب می کنم که چگونه اساتید دانشگاهی، بدون توجه به این مسایل ادبیات رییس جهور را زیر سوال می برند.

ب ـ درطول جنگ سرد روسای دو کشور شوروی و آمریکا به کرات و با شدت به یکدیگر حرف تند زدند، و هیچ کس هم از پایین آمدن شان دو کشور حرفی نزد و حتی همان افراد بعدا کنار هم نشستند ومزاکره کردند. حال چگونه است که جنایتکارترین کشور جهان، ما را به بدترین روش تهدید می کند و وقتی رییس جمهور ما جوابش را می دهد، خود باخته و هراسان، از لزوم رعایت ادب حرف می زنیم.

ج_ امام لطیف بود و خیرخواه مردم، و بر اساس آموزه های بر خواسته از اسلام، اسطوره ادب و متانت محسوب می شد؛ اما همین امام، در زمان لازم چنان دشمن را تحقیر می کرد، آنها را مسخره می کردو الفاظ تند و شدید درباره آنان به کار می برد. مگر امام نبود که گفت " آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند" حال چگونه است که حرف صریح و غیورانه احمدی نژاد به مذاق عده ای خوش نیامده است.

احمدی نژاد دشمن را خوب شناخته است، دشمنی با اسلام و ایران در آن نهادینه و راهبردی است. این دشمن اگر ذره ای در ما احساس ضعف کند، لحظه ای حضور ما را بر روی نقشه جهان تحمل نخواهد کرد.