این روزها

این روزها تا دلتون بخواهد اتفاق های عجیب و غریب دور و برم می افتد. خفن ترین دوستان حزب اللهی من استحاله می شوند و یا امت حزب الله نا امید شده ای را می بینم که خود را تنها می دانند.

دیروز یکی از معلمهای اهل عرفان و معرفت مدرسه به من این گونه گفت :" دانش آموازان تشنه ی محبتند و در ادامه اینگونه تکمیل کرد کلا آدمها تشنه ی محبتند"

و من وقتی داشتم نماز مغرب رو می خوندم مثل همیشه یه نکته ای به ذهنم رسید که اگر مدتها بر روی آن در شرایط عادی فکر کنم، عمرا اگر ب آن می رسیدم و آن نکته این بود

که احمدی نژاد رییس جمهور محبوب، خادم و مردمی ما بود. او هم با تمام یک دندگی اش تشنه ی محبت بود و امت حزب الله او را با آغوش باز جریان انحرافی (مشایی) تنها گذاشتند. و کم کم جن محبت مشایی احمدی نژاد را سحر کرد و شد این که می بینیم.

دوستان استحاله ی شده من هم یک وجه مشترک با هم دارند و آن کمبود محبت هست و این بار کمبود محبت یک بیماری نیست بلکه یک درد است.