آقای رییس جمهور سلام
سه سال از عمرم را در خوابگاه دانشگاه خوارزمی گذرانده ام.
سال اول سال خوبی و خوش و خرمی بود و در کل خوش می گذشت. شبها دور هم دلستری، نوشابه ای ، هندوانه ای به هر حال چیزی می زدیم.
سال دوم مصادف با اجرای طرح هدفمند کردن یارانه ها شد و ما خوشحال!!! که چرخ های پیشرفت کشور به راه افتاد. همزمان با اجرای طرح، روز به روز بر قیمت ها افزوده می شد اما ما هنوز به عمق فاجعه پی نبرده بودیم و بعضیمان همزمان با گرفتن یارانه از سرپرست خانواده لبخند رضایت را لب خود می نشاندیم. کم کم با موفقیت طرح بر چسب هایی با عنوان این که " لطفا به اتاق وارد نشوید حتی شما دوست عزیز" یا " اینجا بوفه نیست" بر روی اتاق ها نصب می شد. کم کم بساط رفاقت ها جمع می شد و کسی به کسی تعارف نمی زد و دیگر میهمان معنای خاصی نداشت و داشت یادمان می رفت ما ایرانی معروف به میهمان نوازی هستیم
سال سوم....
شرمنده که راحت میگما
تقصیر از خود خرمونه
هر چی بدبختیه از خودمونه
نون نداریم یه دل سیر بخوریم
فکر انرژی هسته ای هستیم عجی حکایتیه حکایت ما ایرانی ها